پرکلاغی

این چند وقت دارم این سریال Big Little Lies رو می‌بینم. خیلی سریال و تقریباً تمامی بازیگرهاش روی مغز و اعصابم رژه می‌رن، ولی چون نذر ابالفضل دارم که هر چیزی که شروع می‌کنم به دیدن حتماً باید تا انتهاش برم، بنابراین فحش می‌دم و به ادامه‌ سریال دیدنم می‌پردازم. راستش از اول سریال هم دو تا نکته کنجکاویم رو جلب کرده که ببینم بالاخره ماجرا چی بود و کی مقصره. این هم یه دلیل دیگه‌اش.

یکی از دوستام یه بار نوشته بود سریالش خیلی خاله‌زنکیه. یه کم راست می‌گه. یکی از بازیگرهاش که یه زن موبلند کوچک‌اندامه از همه بیشتر روی اعصاب منه. همه‌اش داره راه می‌ره و حرف می‌زنه و توی کار این و اون دخالت می‌کنه. این مادلنه، مثل مادلن نباشیم.

در ضمن اگه نیکول کیدمن رو دوست دارید، توی این سریال بازی کرده. راستش دیدنش توی پوستر سریال توجهم رو جلب کرد ببینم چیه داستانش. در ضمن یه سری مناظر رو به اقیانوس و خونه‌های ویلایی بزرگ قشنگ هم داره که دیدنش قشنگه. حالا محکم‌تر سینه بزن.

به‌به به‌به. شما رو با مرض جدیدم آشنا می‌کنم: ناتوانی در پاسخ سریع به پیغام‌های وارده در تمامی شبکه‌های اجتماعی و غیراجتماعی. ایشالله که ملت به دل نگیرن و فکر نکنن خودم رو گرفتم براشون یا از روی عمد دیر جواب می‌دم یا باهاشون قهر کردم. به قرعان دچار اشکال در قطعات مغزی شدم، انگار توی یه سیاره دیگه دارم زندگی می‌کنم که زمان مسیج‌ها مهم نیست. چه می‌دونم شاید هم اضطراب پنهان دارم و خودم خبر ندارم. شاید هم فراخی مفرط دچار شدم. نمی‌دونم به‌هرحال. شما در هر صورت اون دست قشنگه رو برام بزنید.

تبصره: وای خدایا بلاگفا هنوز این ایموجی‌های یاهو مسنجر رو داره. دستت درد نکنه مادر، چقدر نوستالژی‌بارون شدم. چقدر دلم برای این شکلک‌ها تنگ شده بود.

خاک عالم :)) من چرا باید الان و امروز بفهمم که خیزران همون بامبوئه؟ شاید چون از بچگی توی کتاب‌ها فقط خیزران رو می‌دیدم و بامبو از یه جایی به بعد وارد کلمات فارسی شد و قبلش نبود. تلفظش رو خوشبختانه ولی تمام این سال‌ها درست ادا می‌کردم: خِی‌زَران.

صبح خود را چگونه آغاز کردید؟

با خواندن یک مصاحبه از مترجم آلمانی محمود حدادی، کسی که اکثر کتاب‌های نویسنده معروف اتریشی آرتور شنیتسلر رو به فارسی ترجمه کرده.

بی‌صبرانه منتظر شماره جدید مجله مترجم و مصاحبه با احمد کریمی حکاک هستم. راستش هیچ وقت تصویرش رو ندیده بودم. الان گوگل کردم و تصوراتم ازش فرق داشت. دلیلش هم اینه که دوران نوجوانی در موسسه زبان سیمین (انستیتو سیمین) معلم زبانی داشتم به اسم آقای حکاک که سیبیل‌ها و موهایی فوق مشکی داشت، اون هم از نوع پرکلاغی :) برای همین همیشه کسی که فامیلی حکاک داشته باشه،‌ توی ذهنم منو یاد آقای حکاک و موها و سیبیل‌هاش می‌اندازه.

آقای حکاک، سال‌هاست شما رو ندیدم، دورادور از احوالتون باخبر هستم و امیدوارم خوب و سلامت باشید و ممنون از روزهای خوبی که در کلاس‌های شما داشتم، با همه‌ی سختگیری‌ها و بداخلاقی‌هاتون. لهجه‌ی بریتیش شما هم همیشه در ذهنم هست.