سرم درد می‌کنه. هدفون خر به شقیقه‌هام فشار آورد و دچار سردرد شدم.
الانم چشمام رو بستم و دارم با چشم بسته وبینار ضبط شده رو گوش می‌دم.
شایدم بایدن مثل من سردرد داشته و خوابش نمیومده.
می‌خواستم اون زیر زیرها یواشکی کتاب دیجیتال از اپ ظاقچه بخونم هااا، ولی نشد لامصب.
سردرد خر نذاشت. هدفون خرتر، بی‌خوابی دیشب از همه خرترتر.
(یاد بچگی‌ها به خیر، تنها فحش بی‌تربیتی که بلد بودیم «خر» بود.)
تا یادم نرفته این خواب امروز صبحم رو بنویسم و بعد برم لالا:
صبح خواب می‌دیدم یه جایی مثل بیمارستانم، راهروها طولانی ولی روشن و خوب و پرنور، در اتاق‌ها هم مثل در کلاس‌های مدرسه. یه سری راه‌پله بود وسط راهروها، دیدم مهتاب کرامتی ازشون اومد بالا :))
چشماش سبز و خوشرنگ و دور چشماش کلی خط چشم کشیده بود که سبزی چشم‌ها رو چند برابر کرده بود. یه دونه گل رز هم دستش بود که معلوم بود اومده ملاقات. موهاش مشکی بود و فرق از وسط باز کرده بود و روسری ساده مشکی جنس پفکی سرش بود که حدود ۲۵ سال پیش مد بود. از این روسری‌ها که از روی سر نمی‌افتند. پوستش هم سفید سفید اما قدش از واقعیت کوتاه‌تر بود توی خواب. گل رو داشت بو می‌کرد و نگاهش هم به من افتاد.
دیدنش خوب بود. کاش می‌شد ادامه خواب رو هم دید که داره کجا می‌ره و اون گل رو به کی می‌ده :))
خواب خوبی بود. صبح جمعه خوبی بود. و مهم‌تر از همه وقتی از خواب پا شدم، هزاران کار و مسئولیت نریخته بود سرم و آرامش داشتم.
خب برم بخوابم. امیدوارم این بار هم خواب خوبی ببینم.
شب خوش :)
چقدر قشنگ و قدیمی و خاطره‌انگیز. تمام روزهای کودکی اومد جلوی چشمم. تمام حسرت کتاب‌های نخونده پشت ویترین کتاب‌فروشی‌ها. تمام کتاب‌های جلد کاهی کتابخونه پدر. تمام اون سکوت و خلوت روزهای بدون اینترنت که روی فرش به شکم دراز می‌کشیدی و در حالی که دلنگ‌دلنگ پاهای کوچیکت رو توی هوا تاب می‌دادی، کتاب می‌خوندی و منتظر بودی بری سراغ بعدی.
بخشی از کتاب رو خود سایت انتشارات برای مطالعه اینجا گذاشته.
پرکلاغی‌تون ۱۰ صفحه از ۴۰ صفحه رو ترجمه کرده. باسنم درد گرفته و صاف شده. اضظراب دارم. خوابم میاد. کاش فردا صبح که از خواب بیدار بشم همه‌اش تموم شده باشه. من چرا اینقدر حلزون و لاک‌پشتم؟؟؟ زندگی چه سخته مادر :((
این خانم هم همسر جمال میرصادقی بوده. کتاب انس کیشویچ رو هم ویرایش کرده.
عکسای خانمه اینجا.
این رنگ یاسی لاک ناخن این‌لی خیلی خیلی خوشگله. جزو یکی از لاک‌های دوست‌داشتنی و قشنگیه که تا حالا خریدم. فقط یه مشکل داره: بیش از حد رقیق و آبکیه. شاید به خاطر جنس رنگش باشه، چون این قبیل رنگ‌ها پوشش‌دهی بالا ندارند و باید حداقل سه دور زد. پارسال پاییز خریدمش، با اینکه زیاد نزدمش شیشه‌اش به نصف رسیده، که دقیقاً به خاطر همین شُلَکی بودنشه. از همین مارک لاک گل‌بهی خیلی کمرنگش رو خریده بودم که اونم همین شکلی بود. قیمتشون هم خیلی پایین نبود، پارسال ۲۵ تومن بود که الان شده حدود ۵۰ تومن. به نظرم می‌شه توی لاک‌های خارجی با همین قیمت یه لاک خوشرنگ و غلیظ‌تر خرید. این هم تجربه‌ای بود. احساس می‌کنم لاکم تموم بشه دلم برای خاطره‌ای که بهش گره خورده تنگ می‌شه: یه روز عصر سرد که زود داشت غروب می‌شد، ظهرش با خانواده رفتیم هایپر شهید باکری و از اون‌جا دو تا شیشه لاک خوشگل خریدم.
دارم قصه‌های مجید می‌بینم و هارهار می‌خندم
بچه پررو
بچه سر
بچه سرزیاد
قسمت‌های میگو و ورزش و اردو رو دیده بودم اما قسمت خواب‌نما رو انگار ندیده بودم. چه حیف.
دلم می‌خواد منم از اون آب‌پاش حلبی‌های بی‌بی داشتم، باهاش حیاط رو آب می‌دادم.
لهجه اصفهانی مجید
شلوارهاش و پیرهن‌های چارخونه‌اش، گرم‌کن آبی خط‌دارش
دلم می‌خواد تمام جلدهای قصه‌های مجید رو بخرم و از اول بخونم تا آخر.
پی‌دی‌افش رو دارم، اما خود کتاب رو دلم می‌خواد. کتاب کاغذیش.
باغ ابریشم اصفهان (که اسمش رو خیلی دوست دارم)
اون چادرشبی که بی‌بی باهاش یه بغچه گنده واسه اردوی مجید درست کرده
اون جایی که هر چی نمک هست می‌ریزه توی خورشت
این کتابه چاپ سال ۱۴۰۰ ئه، ولی جلدش و فونت عنوانش یه جوریه انگار مال زمان شاهه.
دلم چقدر کتاب کاغذی می‌خواد 
حرف فیلم غلاف تمام فلزی شد، گفتم بگم به «جان تری*» یه کم بی‌توجهی شده. همه حواسا پیش فرمانده و سرباز جوکر بود.
عجیبه با این قیافه قشنگ فیلمای کمی بازی کرده. با آلن دلون برابری می‌کنه در قشنگی.
شاعر اصن می‌فرماید: ای قشنگ‌تر از «تری»یا :))
_________________________________
* John Terry
بعد از حدود سی سال فیلم غلاف تمام فلزی رو دوباره دیدم، این بار هم با دوبله فارسی، جهت مرور خاطرات کودکی.
فکر کنم یک بعد از ظهر جمعه بود که این فیلم رو با پدرم دیدم. اون‌جایی که اون دختر ویت‌کونگی تیر می‌خوره و میفته روی زمین، از پررنگ‌ترین بخش‌های فیلم برای من بود. خودم رو تصور می‌کردم اگر تیر می‌خوردم و چند تا سرباز آمریکایی دور و برم جمع می‌شدند، چی کار می‌کردم و چی بهشون می‌گفتم :))
من از این فیلم علاوه بر خود فیلم، خاطره‌های دیگه‌ای هم دارم. سال اول دانشگاه، در اوج روزهایی که از قبولی در رشته و دانشگاه مورد علاقه‌ام خوشحال بود، ترم یک و در یک روز پاییزی با نم‌نم بارون، به سمت فروشگاه کتاب زبان‌های خارجی توی خیابون وصال رفتم. فیلمنامه این فیلم رو دیدم که به انگلیسی کتابچه کرده بودند. اون رو خریدم، به علاوه فیلمنامه شرک و پیاده تا خونه اومدم. اون روز، اون فیلمنامه و حال و هوای اون روزها هیچ وقت از یادم نمی‌ره.
اون فیلمنامه رو چندین بار خوندم و هر کلمه یا اصطلاحی که بلد نبودم رو با ماژیک شبرنگ صورتی محبوبم، سرخابی کردم. فیلم رو ندیده بودم و اون موقع هنوز اینترنت به زندگیم راه پیدا نکرده بود و نه می‌تونستم فیلم رو دانلود کنم و نه کسی بود که بهم سی‌دی فیلم رو بده. در نتیجه خود فیلم رو یک بار دیده بودم اما متن دیالوگ‌ها رو چندین بار به انگلیسی خونده بودم و از بر بودم! فیلمنامه پر از کلمه‌ها و اصطلاحات رکیکی بود که اون افسر ارتش به سربازها می‌داد و برای منِ نوزده ساله خالص و صاف که خیلی اهل فحاشی نبودم، کمی شوک‌آور بود. ولی از این که می‌تونم مکالمات رو بخونم و بفهمم، خیلی لذت می‌بردم.
اون فیلمنامه رو مرتب و تمیز، جلد پلاستیکی کرده بودم که تمیز بمونه و تا سال‌ها داشتمش.
و حالا، چند روز پیش، بعد از حدود بیست سال، خود فیلم رو دیدم. با توجه به فیلمنامه که هنوز خیلی جاهاش رو یادم بود، می‌فهمیدم که بخش زیادی از فیلم و مکالمات سانسور شده. ولی مهم نبود. مهم من بودم که دوباره نوزده ساله شدم، بارون میومد، و با ذوق پیچیده بودم داخل خیابون وصال که برم داخل کتابفروشی زبان‌های خارجی و کتاب انگلیسی بخرم.
زندگی به طرز لذت‌بخشی داره جلو می‌ره. هیچ وقت اینقدر از هر لحظه‌ای که می‌گذرونم، از هر نفسی که می‌کشم لذت نبرده بودم. کسب تجربه‌های جدید، رفتن جاهای جدید، یادگیری چیزهای جدید، فیلم دیدن‌ها و حتی یک خط کتابی که می‌خونم برام با لذت همراهه.
مگه زندگی چیه؟ همین چیزهای کوچیک که باید از هر لحظه‌اش، حتی عادی و کاملاً پیش‌پا افتاده، لذت برد.
بعضی وقتا کامنت‌ها رو دیر جواب می‌دم. به گیرنده‌های خود دست نزنید. دلیلش اینه یا عجله برای نوشتن مطلب جدید داشتم یا می‌خوام به نظراتتون با فراغ بال و سر فرصت (تقاطع فرصت و وصال شیرازی) جواب بدم :)