خب خواب مهتاب کرامتی تعبیر شد اما تعبیرش بی‌مزه است: خواهرم یه سریال از شبکه پخش خانگی پیدا کرده و هرشب می‌بینیمش که مهتاب کرامتی هم توش بازی می‌کنه. به غیر از اون دیگه هیچی.
مثلاً چه انتظاری آدم از اون خواب می‌تونه داشته باشه؟ برم بیمارستان مهتاب کرامتی اونجا اومده باشه؟ :))
باز من وسط کتاب خوندن سریال پیدا کردم. البته این قدیمیه. مرد شش میلیون دلاری.
این ویدئوی تیزر سریال Reverie رو هم می‌ذارم اینجا دم دستم باشه تا بعداً برم سراغش. بعد از اون شونصد تا فیلم و سریالی که قراره ببینم البته، خدا بخواد. تازه شونصد کتاب نخونده رو هم به این لیست اضافه کنید. یوهاهاها.
هیچی از سریال نمی‌دونم جز این که سارا شاهی هنرپیشه آمریکایی (و ایرانی‌تبار) توش بازی می‌کنه و کمی علمی‌تخیلی و پلیسیه. همین دیگه. یه فصل هم بیشتر نداره.
سریال رو هم اینجوری کشف کردم که وقتی آهنگ Reverie از آیزاک گریسی (Isaac Gracie) رو گوش دادم، رفتم توی وب ببینم این کلمه به چه معناست که این سریال رو دیدم و حواسم از نکته‌ی اصلی پرت شد. (همیشه همینم ها، همیشه).
حالا Reverie به این معناست:
a state of being pleasantly lost in one's thoughts; a daydream.
به حالتی اطلاق می‌شه که خیلی خوش‌خوشانه توی افکارت غرق شدی، یه جور خیال‌پردازی خوشایند. یه چیزی توی مایه‌های خیال و وهم و خلسه. کلمه‌اش رو دوست دارم، خیلی.
البته الان فهمیدم این کلمه Reverie رو قبلاً کجا دیده بودم و خب خاک بر سرم که یادم رفته بود. ماجرا اینه ۳ سال پیش رفتم موزه‌ی هنرهای معاصر و از اونجا، از فروشگاه سوغاتی و یادگاری‌فروشی‌اش، یه مگنت تخت و پهن به ابعاد کفِ دست خریدم که روش یکی از نقاشی‌های رُی لیختن‌اشتاین (Roy Lichtenstein) بود و روی اون نقاشی، کلمه‌ی Reverie بود. وقتی اومدم خونه چسبوندمش روی در یخچال و همیشه جلوی چشمم بود و قاعدتاً الان باید ملکه‌‌ی ذهنم می‌شد که نشده بود. به هر حال نقاشی اینه و چیز باحالیه (باحالی از خودتونه، نفرمایید):
سریال رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید. (ببینید من چه وبلاگر خوبی هستم، حتی لینک دانلود رو هم حاضر و آماده و هلو-برو-تو-گلو براتون می‌ذارم).
می‌گما، اگه این سارا شاهی یه کم دهنش گشادتر و لب‌هاش بزرگ‌تر و پره‌های دماغش چیزتر بود (نمی‌دونم جای چیز چه صفتی بذارم)، بله اگه این چیزا بود می‌تونست به نوبه‌ی خودش کپی برابر اصل جولیا رابرتز باشه:
البته من علاقه‌مندی خاصی بهش ندارم (به قول جوانان امروزی «فن»اش نیستم)، ولی یه سریال بازی کرد به اسم L Word که اونجا همه واسه‌اش دست و پا می‌شکوندن. (اگه به مقدسات کسی توهین نمی‌شه، به نظرم سریال فوق‌العاده چرتی بود.)
در حال دیدن سریال محترم «پیکی بلایندرز» با همشیره‌ی (!) گرامی هستیم :))
خواهر محترم اولین باره کیلیان مورفی رو در سریالی می‌بینه و مشغول به‌به و چه‌چه و وه‌وه کردن‌های فراوونه :))) من نمی‌دونم اولین بار توی کدوم فیلم دیدمش، ولی یادمه اونجا هم قیافه‌ی سرد و غم‌زده‌اش و اون چشمای درشت آبی عمیق، برام خیلی خاص بود.
تا الان ۴ قسمت از فصل یک رو دیدیم. ماشالله خواهرم از اینایی هست که توی یه روز، یه فصل کامل از یه سریال رو می‌تونن ببینن، پشت‌سرهم و بی‌وقفه. عاشق تمرکز و پیگیری و پشتکارش هم هستم، داشت غصه می‌خورد اگه حموم نرفته بود الان یه قسمت بیشتر می‌تونست ببینه :)))) یه جا هم وسط سریال دیدن گوشی‌اش داشت زنگ می‌خورد ولی جواب نداد، گفتم چرا برنمی‌داری، گفت: «آخه الان دوستم می‌خواد یه ساعت حرف بزنه؛ دارم سریال می‌بینم.» :))))) وای خدایا. خیلی خوبه. برعکس منِ حلزونی و پراکنده‌بین که وسط فیلم دیدن صد بار دکمه‌ی توقف رو می‌زنم و پا می‌شم می‌رم هزار تا کار می‌کنم و یه روز طول می‌کشه تا یه فیلم رو خورد خورد تموم کنم، پشتکار و تمرکز این بشر برام تحسین‌برانگیزه. تازه با دقت خیلی بالایی هم نگاه می‌کنه و پیشاپیش حدس می‌زنه قراره چه اتفاقاتی بیفته. من خیلی بی‌دقتم. ۴ قسمت گذشته هنوز بعضی اسم‌ها رو یاد نگرفتم :))))
جالبه فکر می‌کردم تاریخ ساخت سریالش مال همین اواخر باشه اما دیدم ۲۰۱۳ ساخته شده. عجیبه اون موقع‌ها اسمش رو اصلاً نشنیده بودم.
خب! با مرارت هفده قست از سریال انتقام رو دیدم. اون اوایل که سریال به دستم رسیده بود، تند تند زده بودم جلو که ببینم چیه. قسمت اولش بود. دیدم یه سری آدمن کنار ساحل که لباس‌های شب پوشیدن و جوون و قشنگند. فکر کردم از این سریال تینجری‌هاست. خوشم نیومد. می‌خواستم دیلیتش کنم که رفتم خلاصه داستان رو خوندم و دیدم چه جالبه. یه دختر که باباش به ناحق توسط عده‌ای زندانی می‌شه و می‌میره، برمی‌گرده به اونجا تا انتقام باباش رو از اون‌ها بگیره. قسمت اولش رو هم خیلی خوب و جذاب درست کرده بودن و لذت بردم. از یه جایی به بعد ولی نمی‌دونم چرا برام خسته‌کننده شده. بازیگر نقش اصلی، امیلی تورن خوبه. خانم ثروتمند داستان رو هم بدم نمیاد ازش. صورتش جوون‌ترش از نقشش می‌زنه و به خاطر جراحی پلاستیکه. با اینکه از چهره‌های دستکاری‌شده خوشم نمیاد ولی صورتش توی ذوق نمی‌زنه، موهاشم مشکیه. عکسای جوونیش رو ببینید، خوشگله. دختر جوون و دهن گشادش رو هم دوست دارم. دهنش قشنگه. پسرش نقش مثبتی داره ولی حس خاصی نسبت بهش نمی‌شه داشت، خیلی خنثی است به نظر من. کارآگاه شخصی‌شون رو دوست داشتم که زدن ترکوندش همون اوایل. اون دختر دو رگه مهموندار سریال به اسم اشلی رو هم خیلی دوست دارم. صورتش خیلی نازه، موها و ابروهاش عالیه و دامن‌ها و لباسایی که می‌پوشه بهش خیلی میاد. البته همه توی این سریال لاکچری و شیک‌پوش هستن، به جز اون دو تا پسر صاحب بار که مثلاً معمولی‌های ماجران. بین این سه تا سریالی که تا الان قطاری دیدم، اول داستان ترسناک آمریکایی رو خوب می‌دونم، بعدش لیست سیاه، بعدش این.
دیروز پوشه‌ی سریال‌ها رو توی لپ‌تاپم باز کردم و کلیک کردم روی قسمت اول سریال American Horror Story. فکر کنم دو سالی باشه که توی کامپیوترم خاک می‌خوره. راستش قبلاها هر بار اومدم ببینمش جذبم نکرد و همون اول سریال استرس و فشار روحی بهم وارد کرد. طرفدار ژانر ترسناک نبودم و نیستم و این حس تعلیق و استرسِ توشون رو دوست ندارم. جالبه با بخش جسد و خون و ایناش مشکلی ندارم، اما اون حس تعلیق و انتظارشه که اذیتم می‌کنه. به هر حال سریال از اونجایی برام جذاب شد که یه مستخدم پیر اونجا کار می‌کنه، اما مرد خونه اون رو شبیه یه دختر جوون می‌بینه ولی بقیه اون رو به شکل واقعیش می‌بینن. اول هر قسمت هم تعریف می‌کنه توی همون خونه توی یه سالی، یه قتل اتفاق افتاده و روح همون مقتول (و مقتولین) توی اون قسمت نقش داره. راستش دلیل دومی که این سریال رو انتخاب کردم این بود که یکی از دوستای مشکل‌پسندم گفت که این سریال رو دوست داشته. روی حساب حرف اون هم شروع کردم دیدنش. تا اینجا که ۴-۵ قسمت دیدم که خوشم اومده. هر چی بیشتر بگذره بهتر می‌تونم قضاوت کنم. اعتراف می‌کنم الانم دلم می‌خواد ساعت کاریم تموم بشه و برم خونه فقط سریال بینم.
بعدالتحرير: بله كک سریال به تنبانم افتاد و سه اپیزود دیدم. مانده چهارتای دیگر که فکر کنم حتی یک شبه هم تمام می‌شود اما سعی می‌کنم کل روزم را به سریال دیدن اختصاص ندهم.
خب سریال فرنذر رو ماه پیش تموم کردم و سریال بیگ‌بنگ رو هم که دو دور دیدم.
جسته گریخته هم بریکینگ بد دیدم هفته‌های گذشته.
از هفته پیش شروع کردم دکتر هاوس دیدن.
یه دکتر عوضی بی‌حوصله که هیچ کس رو دوست نداره و تنهاست و می‌لنگه و با عصا راه می‌ره و هیچ وقت روپوش پزشکی نمی‌پوشه.
خیلی خوبه.
توی شرایطی شروع کردم به دیدنش که عوضی‌بازی‌های هاوس منو خوشحال می‌کرد :))
ماه رمضونه و بازار سریال‌های تلویزیونی هم که داغه! چیزی که توی همه‌شون مشترکه اینه که آدم خوب‌ها یک خروار ریش و سبیل دارند و چادری‌اند. آدم بدها که معلومه باید چه تیپی باشند. چرا تو برنامه‌های تلویزیونی این‌قدر پافشاری روی طرز لباس پوشیدن هست؟ مگه دخترهای چادری نمی‌تونند بد باشند؟ آدم حتما باید خودش رو مثل گوریل کنه تا مومن باشه؟ صورت سه تیغه بده؟ عطر زدن و شیک بودن عیب داره؟
راستی چطوری بعضی‌ها می‌تونند پای این برنامه‌ها بشینند؟
بعضی وقتا کامنت‌ها رو دیر جواب می‌دم. به گیرنده‌های خود دست نزنید. دلیلش اینه یا عجله برای نوشتن مطلب جدید داشتم یا می‌خوام به نظراتتون با فراغ بال و سر فرصت (تقاطع فرصت و وصال شیرازی) جواب بدم :)